Darować można wszystko i każdej osobie, nawet niepełnoletniej. Co więcej, darowiznę można sporządzić nawet na rzecz jeszcze nienarodzonego dziecka. Osoba obdarowana zobowiązana jest do odprowadzenia podatku. Ile wyniesie jego kwota zależy nie tylko od wartości darowanego przedmiotu. Przy ustalaniu kwoty należnego podatku, bardzo ważny jest także stopień pokrewieństwa między darczyńcą o obdarowaną osobą. Są sytuacje, w których płacenia podatku od darowanego przedmiotu można jednak uniknąć.
Wysokość podatku od darowizny
Jak już wspomnieliśmy, wysokość podatku od darowizny zależy od stopnia pokrewieństwa i wartości podarowanego przedmiotu. Podatku od darowizny nie zapłacą osoby, które są z darczyńcą bardzo blisko spokrewnione. Osoby te są zaliczone do tak zwanej grupy zerowej, są one zwolnione nie tylko od podatku od darowizn, ale także od spadków. Za osoby blisko spokrewnione z darczyńcą, fiskus uznaje:
- małżonków;
- wstępnych – rodziców, dziadków, pradziadków;
- zstępnych – dzieci, wnuki, prawnuki;
- macochę i ojczyma;
- rodzeństwo;
- pasierbicę oraz pasierba.
Gdy rodzice podarują córce pieniądze lub samochód, to nie zapłaci ona podatku. Ale, gdy daruje je także zięciowi, to od swojej części darowizny, musi on zapłacić podatek. Uwaga! Nawet osoby, które należą do zerowej grupy podatkowej, muszą o darowiźnie powiadomić Urząd Skarbowy! Mają na to sześć miesięcy od dnia otrzymania darowizny. W Urzędzie Skarbowym właściwym dla miejsca zamieszkania obdarowanego należy złożyć druk SD-Z2. Do druku należy dołączyć ksero dowodu osobistego obu stron (a więc obdarowanego i darczyńcy) oraz umowę darowizny. W przypadku, gdy darowizną były pieniądze, darczyńca powinien przekazać je obdarowanemu przelewem lub przekazem pocztowym. Do dokumentów, które należy dołączyć należy także kopia przelewu lub przekazu.
Darowizna od dalszych krewnych lub znajomych
Podatek od darowizny koniecznie trzeba zapłacić, gdy pomiędzy darczyńcą a obdarowanym nie ma bliskiego pokrewieństwa. Trzeba go zapłacić także wtedy, gdy darczyńcą są na przykład znajomi. Kwoty podatku, który należy zapłacić zależą nie tylko od wartości darowanego przedmiotu, ale także od tego, do jakiej grupy podatkowej należą osoby podarowane. Podatek od darowizny muszą zapłacić:
- synowa oraz zięć;
- teściowa i teść.
Osoby te nie są ze sobą blisko spokrewnione, zostały zaliczone do pierwszej grupy. Osoba obdarowana musi zapłacić podatek. Wynosi od trzech do siedmiu procent wartości darowanego przedmiotu. Aby uniknąć konieczności płacenia podatku, zięć może darowiznę ustanowić na rzecz żony, a ta przekaże ją swoim rodzicom. Osobami uprzywilejowanymi nie są także:
- siostrzenica, siostrzenic, bratanica, bratanek;
- ciotka oraz wuj;
- żona lub małżonek wnuka;
- bratowa, szwagierka, szwagier.
Osoby te są zaliczone do drugiej grupy. Nie tylko muszą więc poinformować Urząd Skarbowy o otrzymaniu darowizny (mają na to trzydzieści dni od jej przyjęcia. Zgłoszenia należy dokonać na druku SD-3), ale także zapłacić podatek. Na wydanie decyzji jaką kwotę należy zapłacić, fiskus ma 30 dni. Naliczoną przez fiskusa kwotę należy zapłacić w ciągu trzydziestu dni od otrzymania decyzji z urzędu skarbowego. Podatek trzeba zapłacić, gdy wartość podarowanego przedmiotu jest wyższa niż kwota wolna od podatku. Kwota ta wynosi 7. 276 złotych.
Osoby, które nie są spokrewnione z darczyńcą (to nie tylko znajomi, ale także rodzina macochy oraz ojczyma) są zaliczone do trzeciej grupy. Muszą powiadomić o darowiźnie Urząd Skarbowy, ale nie zapłacą podatku, gdy wartość darowanego przedmiotu/ pieniędzy będzie niższa niż kwota wolna od podatku. Dla grupy trzeciej kwota wolna od podatku wynosi 4. 902 złote. Urząd Skarbowy może naliczyć podatek wynoszący od 12 do nawet 20 procent. Fiskus należną do zapłaty kwotę nalicza od wartości darowizny, która przekracza kwotę wolną od podatku.
Warto pamiętać, że gdy zostaniemy zwolnieni z płacenia podatku od darowizny, nie musimy już wykazywać ją składając roczne zeznanie podatkowe. Po załatwieniu niezbędnych formalności, darowizna nie będzie bowiem dochodem.
